Een basisschool in Rotterdam

Volgend jaar wordt mijn peuter een kleuter en moet hij naar de basisschool. Die dag lijkt zo ver weg, maar komt altijd eerder dan je denkt. Je moet je kind ruim van tevoren inschrijven. Maar dan moet je eerst een school vinden. In een 'grote stad' als Rotterdam valt dat nog niet mee.

Hadden we in Gouda gewoond, dan gingen onze kinderen waarschijnlijk naar dezelfde school als waar ik naartoe ging. Hadden we in een dorp gewoond, dan hadden we waarschijnlijk weinig keus. Maar we wonen in Blijdorp (ook een beetje een dorp). De keuze er reuze: Jenaplan, Dalton, Montessori. Ontmoetingsschool, katholiek onderwijs, vrijeschool. De jungle der bassischolen lijkt onbegaanbaar, hoe vind je daarin je weg?

Alsof je een huis gaat kopen

Een school uitzoeken is net als een huis kopen: je gaat op je gevoel af. Je weegt alle praktische eisen tegen elkaar af - bereikbaarheid, faciliteiten, omgeving - maar uiteindelijk is het dat gevoel van ergens thuis zijn dat de knoop doorhakt. Met het enige verschil dat je er zelf niet gaat 'wonen', maar je stuurt er straks elke dag je kind naartoe. De directrice laat het pand zien en doet haar verkooppraatje. Tijdens de 'bezichtiging' laat je niets doorschemeren: niet of het bevalt, niet of het tegenvalt. Je praat met andere ouders en probeert erachter te komen wat zij doen. Hoe krijg ik mijn kind op deze school? Soms is er een loting, soms een wachtlijst. Soms wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Steeds nam ik een inschrijfformulier mee, nooit vulde ik het in.

In Rotterdam kun je je kind pas bij drie jaar inschrijven. De meeste scholen in onze buurt zijn populair en bij te veel inschrijvingen wordt er geloot. Wat te doen? We schrijven hem overal in en dan zien we wel? De druk is hoog. Hoe ga je zo'n belangrijke beslissing nemen voor je kind? Geen enkele school vind ik leuk genoeg. Ben ik zo kieskeurig? De vrijeschool te vrij, het Dalton-onderwijs te veeleisend.  Ik had het zo bedacht: als ik de juiste school vind dan weet ik dat omdat ik dat voel. Na de derde school zakte de moed me in de schoenen.

Kleine school

Toch was het daar ineens: de zekerheid dat we hem hebben gevonden. Een kleine school met veel persoonlijke aandacht voor het kind. De directrice kent iedereen bij naam. 'Hoe was het bij de ortho?' vraagt ze in de gang aan een van haar leerlingen. 'Goed!' lacht het jongetje zijn beugel bloot. Er lopen kinderen in allerlei soorten en maten. Er is van alles wat. Niets witte of zwarte school, hier praten ze over 'leerlinggewicht': niet over dikke of dunne kindjes, maar over kindjes met (mogelijke) leerachterstanden. De directrice vraagt  welke opleiding wij - de ouders - hebben genoten. Allebei universitair? Dat durven ze wel aan.

Dat we een een-op-eengesprek hebben - en niet tussen de andere ouders op een informatieochtend zitten - zegt veel. We voelen ons hier welkom. Ons kindje is ook welkom. Geen loting, geen wachtlijst. Even slaat de twijfel toe. Waarom is hier nog plek? Zijn er geen andere kopers? Is er een gebrek? Ach, beter zo. Het voelt als het best bewaarde geheim op basisschoolgebied. The grass is always greener where you water it lees ik op de muur in het kantoor van de directrice. Daar kan ik me wel in vinden. Natuurlijk wordt er bij hen ook gepest, maar ze doen aan omdenken en positief onderwijs. Gelukkig heb ik nog een jaar om me daarop voor te bereiden.