Overwinteren op Lanzarote
door Miriam · 22 januari 2019
Al een tijdje speelde ik met de gedachte om in de winter naar de zon te reizen. Het gebrek aan zonlicht en warmte speelt me elk jaar weer parten. Vaak voel ik me futloos en neerslachtig, en komt er weinig uit m'n handen. Mijn zoektocht naar een winterzonbestemming op een fijne vliegafstand bracht me naar de Canarische eilanden, de gunstige vliegtijden vanaf Rotterdam zorgden ervoor dat we voor Lanzarote kozen. Het was mijn beste idee van 2018!
We waren wel een beetje van de leg. Want met zoveel warmte op onze huid was het moeilijk te geloven dat het hartje winter was. Zonder jas en op slippers sloten we 2018 af en begonnen we aan 2019. Misschien is er zelfs wel een nieuwe traditie geboren. Er zijn immers nog meer Canarische eilanden om te ontdekken en zon in de winter is gewoon echt heel fijn.
Weer en wind
Winterzon is anders dan zomerzon. Ze is minder heftig, ze is liever en zachter. De geur van zonnebrand past helemaal niet bij het decembergevoel. We vergaten ons in te smeren. We zagen wel wolken, maar geen regen. En we gingen op de dag met de hardste wind naar het hoogste uitkijkpunt. Zo (dom) zijn we dan ook wel weer. Wind hoort bij de Canarische eilanden. Gelukkig duurde het zandstralen maar één middag en konden we daarna weer gewoon naar het strand. Want daar was het warm genoeg voor. Matteo plonsde er vrolijk op los. Het water was natuurlijk ijskoud, maar dat deerde hem niet.
Van zon en de hele dag buiten zijn krijg ik energie. Nu hebben we in 2018 natuurlijk een geweldige zomer gehad, dus zou je denken dat we wel een voorraadje vitamine D hadden aangelegd. Maar toch. Toch heeft dit extra shotje me erg goed gedaan. Ik voel me een stuk vrolijker en vitaler.
Roadtrip
Lanzarote is klein, maar zeker niet saai. Het heeft alle verwachtingen overtroffen. We hadden een huurauto, dus we konden ons makkelijk verplaatsen. We zagen zwarte lavasteen, gele zandduinen, en rode rotsen. Het hele kleurenspectrum van grijs, bruin en legergroen kwam voorbij. Afgetopt met het blauw van de Atlantische Oceaan en de witte vlekken van de huisjes. Ik kon me moeilijk oriënteren, er was aan alle kanten zee. Echt, we keken onze ogen uit. We kronkelden over de wegen en na elke bocht was het landschap weer anders. Kijk toch eens:
Met de kinderen
De kinderen vermaakten zich uitstekend. Elke dag buitenspelen, elke dag naar het strand. Meer hadden ze niet nodig. Het appartementencomplex waar we sliepen had een zwembad. In het dorp - we verbleven in Harìa - was een speeltuin. En een medisch centrum, waar we even op bezoek gingen. Nicola was namelijk een beetje ziek. Hij hoestte als een kettingroker en at bijna niet. Na vijf dagen vonden het wel tijd worden om hem te laten onderzoeken. Verdict: keelontsteking, dus antibiotica. Ook dat kan gebeuren.
In ons pakket (we boekten bij Eliza was here) was een ontbijtje inbegrepen. Elke ochtend schoven we zo aan tafel aan en werden we door Maria in de watten gelegd. De kinderen kregen stiekem wat snoep toegestopt en renden elke ochtend in haar armen voor een knuffel.
Bezienswaardigheden
Ergens dacht ik dat ik op Lanzarote geen last zou hebben van fomo. Had ik me even vergist. Er is gewoon echt veel te doen. Maar met een zieke Nicola lieten we de meeste attracties toch links liggen. Bij de ingang van nationaal park Timanfaya stond een enorme rij, we reden door. Ook de verschillende grotten bewaarden we voor een andere keer. Wel reden we helemaal naar het zuiden voor de Playas del Papagayo (zie foto hierboven), want dat was een absolute aanrader (je betaalt 3 euro toegang als je met de auto komt). We bezochten het dorpje Teguise en verkenden Harìa. En we gingen naar de cactustuin, Jardín de Cactus, van Lanzarote's beroemde kunstenaar en architect César Manrique. Nog nooit zag ik zoveel verschillende cactussen bij elkaar op zo'n klein oppervlak. Matteo mocht met mijn spiegelreflexcamera spelen en schoot wel 300 foto's.
Oudejaarsavond vierden we met een handjevol druiven en een klein flesje prosecco. Om twaalf uur bleef het angstvallig stil, maar toen we om kwart over twaalf richting bed gingen, barstte ook boven het eiland het vuurwerk los. We prezen ons gelukkig, want het was er gewoon zo fijn. Nu ik weer in de Nederlandse kou zit, denk ik nog vaak terug aan die heerlijke zwoele dagen. Het jaar is in elk geval goed begonnen en hopelijk is datt een teken voor de rest van het jaar: warme dagen, veel stranden en reizen. Precies waar ik van hou.
