Herfstvakantie in Griekenland, altijd een goed idee

In de herfst of de winter een weekje naar een warm land gaan kan ik iedereen aanraden. Even weg uit de Nederlandse kou en regen, nog even in je zwembroek op het strand liggen. Het geeft mij altijd net dat beetje energie om de donkere dagen door te komen. Je kunt daarvoor naar een ver land vliegen, maar ook in Europa kun je nog een dosis vitamine d halen. Wij brachten onze herfstvakantie door in Griekenland.

De keuze viel niet zomaar op Griekenland. Na tien jaar Rotterdam zijn Griekse vrienden van ons voorgoed teruggevlogen naar Athene. Daar werd hun tweede kindje geboren, dus wilden we op kraamvisite. En dus werd het geen vakantie op een eiland in de Cycladen, maar op het Griekse vasteland, in de regio Attika. Onze vrienden uit Kopenhagen kwamen ook. We huurden een auto en een airbnb met zeezicht. In en om Athene bleek genoeg te beleven: we zagen oude tempels en mooie stranden en gingen zelfs de bergen in.

De Atheense Riviera

Uiteraard was het strand vereiste nummer 1. De kustlijn onder Athene heeft me wat dat betreft niet teleurgesteld. Het grootste voordeel van buiten het zomerseizoen op vakantie gaan is dat de stranden lekker leeg zijn. Onze vriend Kostas vertelt dat de Grieken zoveel zon hebben gehad, dat ze nu wel klaar zijn met het strand. Bovendien hebben zij geen herfstvakantie, dus er liggen met name gepensioneerden. Het betekent ook dat veel strandtenten al dicht zijn. Maar we vonden meteen de eerste dag al een tropisch plekje op het strand van het Evereden Beach Resort Hotel. Nog een voordeel van het laagseizoen: gratis ligbedjes! We lagen ook een ochtendje op het strand van Vouliagméni (zie foto hieronder), waar ik zelfs nog even heb gezwommen en waar we heerlijk vis hebben gegeten bij Σαρδελακι (Sardelaki).

Dicht bij Athene gingen we ook naar Yabanaki, een enorm strand bezaaid met bedjes en strandtentjes. Waarschijnlijk is het daar in de zomer een grote happening. Nu was er precies één barretje open en mochten we weer gratis op onder de parasol neerstrijken. De kinderen kregen geen genoeg van al dat water en dat zand. De laatste dag gingen we nog even naar Glyfada, maar daar was nu echt helemaal niets en inmiddels waren we verwend. Geen koffie en geen Griekse salade. We bleven maar even.

Tempel van Poseidon

Als je hier bent mag je de tempel van Poseidon op Kaap Sounion - hoe toeristisch ook - gewoonweg niet overslaan. Griekser dan dit wordt het bijna niet:

Voor een toegangskaartje betaal je 8 euro, maar dan heb je ook wat. Wij zijn er aan het eind van de middag, na een dagje strand. De zon gaat bijna onder, en dat zorgt voor extra drukte. We wachten op een muurtje tot de slapende kindjes in de auto wakker worden. Naast me zit een kerel met een ruige baard en een gehavend gebit, zijn forse armen bedekt met tatoeages. Hij vraagt me naar onze moedertaal. Nou, daar komt-ie, zeg ik. Hij Grieks, hij Italiaans, zij Roemeens en ik Nederlands. Het lijkt wel een mop. Vandaar dat jullie Engels praten, merkt hij op. Het kost me moeite hem te verstaan, zijn Engels heeft een Schots accent. Hij reist alleen, hij is vrachtwagenchauffeur. Zijn hobby is fotograferen, daar gaat al zijn geld aan op. Hij is er al de hele dag, nu wacht hij op het gouden uur. Trots laat hij me een foto van een schildpad zien.

Later kom ik hem bij de tempel weer tegen, zo blij als een kind. Het gouden uur was het wachten waard. De zon gaat prachtig onder op de helblauwe zee.

Kindvriendelijk Athene

We gaan ook de hoofdstad in. Athene is een chaotische en drukke stad. Zeker met twee kleine kinderen kan dat overweldigend zijn. Gelukkig is er een groot stadspark, waar je je even lekker kunt terugtrekken. We halen wat broodjes en bladerdeeghapjes met feta - en voor mij een salade - en picknicken in de speeltuin. We kijken bij de diertjes van de kinderboerderij en laten de kinderen even uitrazen. Matteo stept een paar rondjes op de step van zijn vriendje Yiannis. Later halen we in de buurt van het parlement een ijsje bij Le Greche, wat dan weer Italiaans is voor 'de Griekse vrouwen'.

Onze auto staat geparkeerd bij het Stavros Niarchos Foundation Cultural Centre, aan de rand van de stad. Een busje brengt ons heen en weer naar het centrum. Bij terugkomst brengen we de namiddag door in dit culturele centrum. Het herbergt onder andere de nationale bibliotheek en heeft een dakpark waar je u tegen zegt. Een prachtig staaltje architectuur, kun je wel zeggen. Het dak loopt schuin af en is zo gepositioneerd dat je als bezoeker niet naar de zee kijkt, maar naar de stad. Daar heeft de Italiaanse architect bewust over nagedacht. Ook hier is een speeltuin en er mag gerend worden. Meer informatie vind je hier. Kostas en Andrea halen souvlaki en we eten lekker op het terras van het koffiebarretje. Als het rustig is in het laagseizoen doen Grieken niet zo moeilijk.

Akropolis

De vorige keer dat we in Athene waren, was het 40 graden en was ik zwanger van Nicola. Niet echt ideale omstandigheden om de Akropolis te beklimmen. We gingen wel naar het museum, waar het lekker koel is . Deze keer is het niet zo warm. Nicola is inmiddels drie en loopt naast me - als hij niet bij zijn vader op de schouders zit tenminste. De Akropolis liet ik nu dus niet aan me voorbijgaan. Ik vond het heel bijzonder om daar te zijn, met mijn kinderen. Ja, het was er druk, maar het was vooral ook indrukwekkend. Het idee dat deze berg hier al duizenden jaren staat, al van voor onze jaartelling, en dat er nog redelijk wat van over is, stemt mij gelukkig. Bovendien is het uitzicht adembenemend. We staan immers hoog: ἄκρος (akros, 'hoogste deel van') en πόλις (polis, 'stad').

Na het rondje tussen de resten van het oude Griekenland en de selfiesticks van het moderne dalen we af naar de wijk Plaka, om daar lekker te eten op de beroemde trap vol restaurantjes en barretjes. In 2016 waren we daar ook al, en ik kan maar geen  genoeg krijgen van de sfeer die daar hangt. Alsof het eeuwig vakantie is. We laten onze tafel volzetten met allerlei hapjes, van courgetteballetjes tot mousaka, en van patatjes tot plakken feta (speciaal voor de peuter van drie die de hele vakantie bijna niets anders eet).