Athene, veertig graden en toch wat willen zien

Half juni. Vorige week regende het nog, nu is het zelfs voor de Grieken te warm. Ik ben voor het eerst in Athene en het is veertig graden. Toch wil ik wel wat zien van de stad. Met mijn zwangere buik trotseer ik de zon en ik sleep mezelf zwetend door de stad. Wat helemaal geen straf is, want Athene heeft niet alleen warme, maar ook koele plekken om van te genieten.

'Laten we naar het Akropolismuseum gaan,' zegt Kostas, 'daar is airco en je kunt er lekker eten.' Kostas komt weliswaar uit Athene, maar nu hij met vrouw en kind al een tijdje in Rotterdam woont, zijn ook zij de warmte een beetje ontwend. Een Griekse salade met uitzicht op een van de belangrijkste monumenten uit de oudheid is een mooi begin van een vakantie die we samen met onze vrienden doorbrengen in Griekenland.

Akropolismuseum

Eerlijk gezegd heb ik geen grote passie voor musea. Ik heb er het geduld niet voor. Ik ben eerder geïnteresseerd in het gebouw zelf dan de kunstschatten die het herbergt. Het Akropolismuseum is wat dat betreft de kunst zelve. Over het ontwerp is goed nagedacht. Om toegang te krijgen tot de kunstschatten ga je eerst een helling op die symbool staat voor het steile pad dat de Akropolis op loopt. Een suppoost geeft me een standje als ik een foto maak, uit (mij onbekende) veiligheidsoverwegingen mag ik daar geen foto's maken. Alleen daar niet, in de rest van het museum wel.

Tussen eeuwenoude archeologische vondsten zoeken we onze weg naar boven. We bewonderen een Akropolis-maquette van Lego, kijken een film over de geschiedenis van de berg en genieten van het uitzicht op de top. De hele bovenverdieping is van glas, zodat we de stad van alle kanten kunnen bekijken. Midden in de zaal is het Parthenon nagebouwd: de paar vondsten die de Grieken bezitten staan in dezelfde positie opgesteld, de verdieping is 23 graden gedraaid ten opzichte van de rest van het gebouw. Veel van de ontbrekende schatten staan in het British Museum, een doorn in het Griekse oog. Dit 'nieuwe' Akropolismuseum (geopend in 2009) zou een prima onderkomen zijn, dus de strijd om ze terug te krijgen gaat nog even door. Matteo doet ondertussen een dutje in zijn buggy.

Rondje om de berg

De berg op is in mijn toestand en met deze hitte geen optie. Een rondje eromheen wel, al doen we maar een deel en houden we in het wijkje Plaka (ten noorden van de Akropolis) een verkoelende pauze. Ik heb mensen horen zeggen dat Athene maar een lelijke miljoenenstad is, maar daar merk je in sommige stukken niets van. Kostas neemt ons mee naar een trap waarop restaurantjes en barretjes uitnodigend hun terrasjes hebben uitgestald: Mnisikleous Street. We zouden zo in een klein dorpje op een afgelegen eiland kunnen zijn. We laten ons meevoeren naar Yiasemi, voor het heerlijke gebak en de frisse limonade. We laden weer even op.

Overal waar we neerstrijken krijgen we trouwens meteen een glas water. We zullen niet uitdrogen. In het museumcafé komen de obers zelfs de hele tijd onze glazen bijvullen. Het is een vriendelijk gebaar. Zodra je gaat zitten krijg je water en een menukaart. We drinken verfrissende iced cappuccino's (medium sugar, please), frappés en limonade's. Zo kunnen we de hitte wel aan.

Hip en happening

Ik ben onder de indruk van de vele hippe barretjes en (eet)cafés in Athene. We zijn per slot van rekening in een antieke stad. Moderne inrichtingen, drankjes in weckpotjes, dat soort dingen. Grappig detail is dat in bijna alle tentjes het telefoonnummer het wifi-wachtwoord is, zodat ik er vaak niet eens om hoef te vragen. Athene is niet alleen een stad van oude markten, orthodoxe kerkjes en mythologische tempels, maar ook van wifi, rooftopbars en streetart.

Al wandelend komen we op Monastiráki (klein klooster) terecht. Een levendig plein waar van alles te vinden is: een winkelstraat, een vlooienmarkt, een metrostation, de kerk van Pantánassa (Moeder Gods, Beschermster van allen), de voormalige Tzisdarakis-moskee, rooftopbar 360 (ga daarheen voor een schitterend uitzicht op de Akropolis!), een hoop gele taxi's en een hoop chaos. Een moderne variant van de Griekse agora.

We steken de grote winkelstraat Ermou over en lopen de zijstraat Pittaki  in voor wat schaduw. De vrolijke streetart op de muren en de verschillende lampen aan het 'plafond' maken van dit buurtje, met zijn doolhof van straatjes, een klein openluchtmuseum. Volgens Kostas bruist hier het nachtleven, maar dat slaan wij jonge ouders deze keer over.

Wisseling van de wacht

O ja, waar ik de hitte ook vrijwillig voor verdraag is wat Griekse folklore. Leuk, joh. Ik houd van volkstradities met ceremoniële muziek of kledij. We nemen een kijkje op het Syntagma-plein, dat vol in de zon ligt. Te oordelen naar het clubje toeristen dat zich voor het parlementsgebouw ophoudt, staat er iets te gebeuren. We zijn net op tijd voor de wisseling van de wacht. De wachters zien er enigszins lachwekkend uit met hun witte rokjes en die pompons op hun schoenen. Maar ze nemen hun werk erg serieus en geven ondanks de hoge temperaturen geen krimp. Kostas heeft een vriend die dit werk deed. Nou ja, het is niet echt een baan. Het maakt onderdeel uit van de militaire dienstplicht en je moet ervoor geselecteerd worden (ik geloof dat uiterlijke kenmerken daarbij nogal een grote rol spelen). Kostas vertelt dat ze die vriend altijd uitlachten omdat op winderige dagen zijn rok opwaaide. Probeer dan nog maar eens strak vooruit te kijken.