Vijf jaar moederschap, hoe is dat nou?

Vandaag ben ik precies vijf jaar moeder. Vijf jaar! Waar ging die tijd heen? Was het niet gisteren dat mijn eerste kind ter wereld kwam? Nee, het was vandaag precies vijf jaar geleden. Tijd om de balans eens op te maken. Hoe sta ik nu, met een leerplichtige kleuter en een vrolijke peuterpuber, in het leven? Is moederschap eigenlijk wel te beschrijven?

Het waren heftige jaren. Jaren waarin ik slecht sliep en veel meer zorgen kreeg. Maar ook jaren waarin ik me elke dag opnieuw verwonderde en de wereld met andere ogen bekeek. Moeder worden zette mijn leven compleet op z'n kop. En die vijf jaar is nog maar het begin.

Dingen leren

Toen ik moeder werd leerde ik een heleboel (nieuwe) dingen. Ik leerde geduld te hebben, te vertrouwen op mijn instinct en mezelf gelukkig te prijzen. Ik leerde dat elke moeilijke fase voorbijgaat en dat alles achteraf vaak wel meevalt. Maar bovenal leerde ik een heleboel dingen over mezelf, want in Matteo herken ik het kind dat ik vroeger was (en misschien nog steeds wel ben). Matteo kan op dezelfde manier ongeduldig zijn of ergens geen zin in hebben. Hij heeft dezelfde slaapproblemen als ik en is net zo gefrustreerd wanneer iets niet gaat zoals hij wil. Door naar hem te kijken, begrijp ik mezelf veel beter.

Het moederschap leerde me dat ik niet zo flexibel ben en niet graag de controle verlies. Ik hou van gesmeerd en niet van gehannes. Ik ben een kei in plannen, maar geen fan van improviseren. Maar ja, met kinderen lopen dingen nu eenmaal (bijna) altijd anders dan gewenst - ze worden ziek op ongunstige momenten en hebben lak aan het tijdsschema van mama - en dan moet je schakelen. Steeds maar schakelen. En hulp inroepen. Dat moet ik nog steeds een beetje leren.

Overprikkeld

Moeder zijn haalt zowel het beste als het slechtste in mij naar boven. Ik ben regelmatig overprikkeld. De een stoot een glas om wanneer je de ander aan het verschonen bent en ondertussen vraagt je man wat je wilt eten terwijl er een nieuwe klant belt voor een vertaling. Zoiets. Multitasken noemen ze dat, toch? Of is het 'aanmoederen', zoals Elsbeth het noemt? Hoe dan ook, na een dag vol prikkels ben ik intens moe, prikkelbaar, licht ontvlambaar. Waar Andrea en ik nooit ruzie maakten, zet ik nu regelmatig de sfeer onder spanning. Ik ben als een pannetje melk op het vuur: ineens kook ik over. Ik wijt dat nu vooral aan de vermoeidheid, maar misschien heb ik wel gewoon een kort lontje (net als Matteo). Gelukkig is Andrea mijn tegenpool, dat scheelt.

Soms heb ik zelfs enorme behoefte aan stilte en rust, dat was voordat er kinderen waren nooit zo. Behoefte aan even geen geluid, geen vragen aan mijn oren. Geen muziek, geen woorden. Ik leerde dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Sporten, gezonder eten en af en toe wat tijd voor mezelf opeisen. Alleen dan kan ik een goede moeder zijn.