Rome blijft voor eeuwig Rome
door Miriam · 20 mei 2015
Je hebt nooit een goede reden nodig om naar Rome te gaan. Rome is de reden om naar Rome te gaan. Het is in mijn ogen de meest bijzondere stad ter wereld. Maar soms heb je wel een excuus nodig om weer naar Rome te gaan. Zeker als je er al drie jaar niet bent geweest, terwijl je tijdens je studietijd om de drie maanden ging. Tijdens de studietijd gebruikten we het excuus dat we Italiaans moesten oefenen, deze keer een bijscholingscursus voor docenten.
Bijna ging het feest niet door. Terminal 3 van de luchthaven in Fiumicino brandde af. Gelukkig hadden wij een gangbare toeristenvlucht gekozen, die onmogelijk kon worden geannuleerd en ons netjes in de brandlucht afzette. De testcase kon beginnen: mijn eerste weekend in het buitenland zonder kind. Natuurlijk ging het wel het hele weekend over kinderen. Die leeftijd hebben we nu wel bereikt. Maar een (alcoholvrij) bezoekje aan onze stamkroeg laten we niet voorbijgaan en we groeten nog wat vaag bekende gezichten. Alsof de tijd heeft stilgestaan.
De eeuwige stad
Veel dingen blijven altijd hetzelfde in de eeuwige stad. De pracht van het Colosseum, het Pantheon en het Piazza Navona. De graffiti, de drukte, de chaos. Een rondje over de gebaande paden is een onmisbaar nummer, want die brengen je langs de mooiste dingen. Het fijne aan Rome is dat je met een goede wandeling door het centrum de meeste highlights al kunt zien. Al wordt in mei je blikveld vooral gevuld met toeristen. En straatverkopers, die na al die jaren nog alom aanwezig zijn. Ze zijn echter wel met de tijd meegegaan en verkopen nu naast de klassieke paraplu's en zonnebrillen ook selfiesticks alsof het ijsjes zijn. Vol verbazing kijk ik naar de hoeveelheid in de lucht gestoken telefoons. Weer eens wat anders.
Onze cursus is vermoeiend, maar interessant. We leren een hoop nieuwe dingen en maken een hoop nieuwe vrienden. Met ons naambordje nog op halen we in de pauze even een snelle koffie in de bar op de hoek. Een barman die me persoonlijk vraagt hoe ik mijn koffie wil, 'Come lo vuoi il caffè, Miriam?' tovert een verbaasde blik en een glimlach op mijn gezicht. En hoe wil jij je broodje, Mara? O ja, we hadden ons naambordje nog op. O ja, we zijn in Italië! Daar doen barmannen zulke dingen.
Nieuwe oude dingen ontdekken
Anders dan anders was deze keer een bezoekje aan de Via Appia Antica, voor een ochtendje klassieke oudheid buiten het centrum. Een wandeling over één van de oudste belangrijkste Romeinse wegen. We gniffelen gemeen om de gekke toeristen die daar met een segway overheen proberen te zoeven. Oud en nieuw gaat biet altijd samen. In Rome is altijd en overal wat te zien. Ook nieuw voor mij is de wijk Testaccio, waar ik struinend over de mercato nuovo op zoek ga naar het echte Romeinse eten. We komen langs een enorme piramide, een van de hoogtepunten van de protestante begraafplaats, il Cimitero Acattolico per gli Stranieri al Testaccio, en nemen er een kijkje. Een verbazingwekkende rust te midden van het ruisende verkeer van een metropool.
In Testaccio staat ook een heuse afvalberg, maar dan wel zo een uit vroegere tijden. Geen plastic flesjes, maar aardewerken kruiken. De archeologische site is op maandag dicht en we kunnen er helaas niet op. We lopen er omheen en kijken naar de vele clubs die ertegenaan gebouwd zijn en nu de slapende getuigen zijn van wat na zonsondergang een bruisend nachtleven is. De stad blijft me fascineren. Met haar vele facetten, haar vele gezichten. Rome verandert nooit en toch ook wel. Rome nestelt zich in je systeem en laat je niet meer los. Ik hoop haar snel weer terug te zien.
