Le Tre Cime di Lavaredo: een van de mooiste plekken op aarde

door Miriam · 16 november 2021

Mocht je ooit een zomer willen doorbrengen in de bergen, ga dan naar de Dolomieten in Noord-Italië. Dit gebergte - vernoemd naar het gesteente waaruit het bestaat, ontdekt door de Fransman Déodat de Dolomieu die er zijn naam aan verleende - heeft prachtige toppen en vergezichten met ontelbare tinten grijs en bomen in het groenste groen. Ik dacht altijd dat ik een stadsmens was, maar de laatste jaren verblijf ik liever in de natuur.

Soms zijn er van die plekken in de wereld die je op foto's voorbij ziet glijden op Instagram of op reisblogs en waarvan je denkt: bestaat die plek echt? Van die plekken die zo mooi zijn dat je ze met eigen ogen moet zien. Dat had ik met de Dolomieten, en dan in het bijzonder met Le Tre Cime di Lavaredo (ook wel de Drei Zinnen in Zuid-Tirolees Duits). Al in 2016 zette ik die op mijn Italiaanse bucketlist. Want zeg nou zelf, dit werd mij beloofd:

Drie grote bergtoppen die als enorme kristallen loodrecht uit de grond omhoog steken. Ik wilde hier al zo lang een keer naartoe; ik houd van natuurgeweld dat me me nietig en klein laat voelen. Dat laat zien dat de aarde nog altijd de baas is en dat wij haar slechts bewonen. In de Dolomieten word je omringd door dat gevoel; de bergen zijn groot en indrukwekkend en elke wandeling heeft een decor als een Bob Ross-schilderij.

Camperavontuur

Het was een heel gedoe om er te komen. We stonden vroeg op en reden met de camper naar het tolhuisje waar je de toegang betaalt tot een panoramische weg die je naar boven brengt: 30 euro voor een auto, 45 voor een camper. De vorige dag was de weg afgesloten vanwege drukte, nu stonden we een uurtje in de file maar gaf de teller aan dat er nog 120 parkeerplekken vrij waren. Alleen waren die blijkbaar niet meer beschikbaar voor campers. De dame stapte speciaal uit haar tolhuisje om ons streng en genadeloos weg te sturen. Kom om vier uur vanmiddag maar terug, zei ze.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar die middag was de weg weer afgesloten. Maar terwijl wij braaf parkeerden om te bedenken wat we dan gingen doen, zagen we andere campers gewoon de wegversperring omzeilen. Ik deed navraag in een bar, en de barista-dame zei: 'Vada, vada.' Dus gingen wij ook. We reden in een ruk door naar het tolhuisje en sloten achter aan in een kort rijtje campers. Om vijf uur zou worden besloten of de poorten weer open gingen, maar de wachtende camperisti hadden er vertrouwen in.

Overnachten

En inderdaad ging om vijf uur de slagboom omhoog. Helaas had de lokale autoriteit wel besloten ons een beetje te naaien. Waar je kaartje normaal gesproken 24 uur geldig is, zou het onze om twee uur 's nachts aflopen. Als we voor die tijd weer naar beneden zouden gaan, zouden we geen tijd hebben om de wandeling te doen. En het idee om daar te blijven slapen stond ons juist zo aan. Aangezien we die ochtend al waren weggestuurd, besloten we dan maar ons verlies te nemen en de volgende dag bij het weggaan nog een keer te betalen. Blij en enthousiast reden we naar boven, en parkeerden de camper op de parkeerplaats van de Rifugio Auronzo, een grote berghut met bar en restaurant. We kwamen vrienden tegen (hoe klein is de wereld!) en dronken samen een biertje. Het uitzicht was magistraal, ik voelde me intens gelukkig.

Drukte en weersomstandigheden

Waar je zelf niets over te zeggen hebt is de drukte en het weer. Ergens denk ik dat we geluk hebben gehad: de dag dat we zijn weggestuurd was het enorm druk. De dag dat we er wakker werden was er veel minder volk. Maar dat had waarschijnlijk met het weer te maken. Er staat ergens een camera opgesteld, dus je kunt onder aan de berg al op internet zien of je het de moeite waard vindt om naar boven te gaan. Wij hadden geen keus, we waren er al, we hadden al betaald. Maar wij werden wakker met mist en dikke wolken. Goed, als je er dan toch bent, dan ga je ook op pad. In colonne, achter de meute aan, allemaal over hetzelfde pad. De wandeling begint bij Rifugio Auronzo, en dan ben je nog in de regio Veneto. Vanaf daar loop je langs de zuidkant naar het oosten, dus tegen de klok in. Je kunt ook tegen de stroom in lopen, maar dat is niet zo aardig: sommige stukken zijn smal en dan zijn tegenliggers echt niet fijn. Bovendien bewaar je op deze manier het mooiste voor het laatst.

Maar ja, dan heb je hier zo lang naar uitgekeken en is dit je uitzicht:

Le Tre Cime di Lavaredo

Daar waren ze dan eindelijk, de drie toppen. Dit uitzicht was werkelijk fenomenaal, ik kreeg er kippenvel van. Niet voor niets staat dit park op de lijst van Unesco werelderfgoed! Aan deze kant was het weer beduidend beter en vanaf dat moment was het alleen nog maar genieten. We liepen de regio Trentino- Alto Adige binnen en legden de rest van de wandeling - kronkelend omhoog en omlaag - af met het ene uitzicht nog mooier dan het andere. We picknickten in het gras, haalde een espresso bij Malga Grava Longa, op 2.283 meter boven zeeniveau, terwijl de jongens speelden met het water van een kleine beek.

Toegegeven: het was een uitdaging. Een hele wandeling rondom de bergen zou een uurtje of vier moeten duren. Met een kind van 7 en een van bijna 5 konden we daar rustig een paar uurtjes bij optellen. Maar, dachten we, als we het rustig aan doen, met genoeg stops en tijd om wat te spelen, zou het moeten lukken. En het lukte. We deden er zes uur over, de jongens klaagden af en toe, maar kregen onderweg ook genoeg aandacht van Italiaanse mama's die hen bemoedigend toespraken en hen complimentjes gaven voor hun inspanning. Daarna stapten we lekker in ons huisje en reden moe maar voldaan de berg af. Het was misschien wel de mooiste dag van mijn 2021.