De derby van Genua
Dinsdag (5 januari 2016) werd de derby della lanterna gespeeld: Genoa tegen Sampdoria, de twee voetbalclubs uit Genua. Wij waren toevallig in de stad. Mijn Italiaanse man is een fervent supporter van Genoa CFC en wilde naar het stadion. En ik wilde mee. Voetbal kijken in Italië is een happening. Zeker in het stadion.
‘Siete delle merde!’ De vrouw achter me schreeuwt de longen uit haar lijf. Ze is de zestig volgens mij allang gepasseerd, maar dat maakt haar niet minder fanatiek. Voetbal is van alle leeftijden. Als ik zo om me heen kijk, lijken ze allemaal vertegenwoordigd. Man, vrouw, jong, oud. Ons eigen zoontje houd ik zo lang mogelijk uit de beurt, er wordt behoorlijk gevloekt en gescholden.
Een rechthoekig stadion
We zitten in het Stadio Luigi Ferraris, in de wijk Marassi. Een rechthoekig stadion dat van buiten oranje is geschilderd, zodat het prima in het Ligurische plaatje past. Wij zijn voor Genoa CFC, de oudste voetbalclub van Italië, in 1893 opgericht door de Engelsen. We hebben kaartjes voor settore 5, maar de weg naar de gradinata nord, waar de echte supporters zitten, is vrij en dus staan we tussen de roodblauwe vlaggen te joelen als beesten. Aan de overkant zit de harde kern van Sampdoria (opgericht in 1946), we zingen beledigingen aan hun adres. De vrouw achter me weet wel hoe het zit. ‘Weet je wat het is? Die doriani hebben allemaal dezelfde vlag. Wij genoani hebben tenminste allemaal een andere vlag.’ Op het grote scherm zingt Jack Savoretti. De vader van deze Engelse zanger komt uit Genua en is supporter van Genoa, dus Jack heeft een videoclip opgenomen in het stadion. Iedereen zingt uit volle borst mee.
Spannende wedstrijd
De wedstrijd begint. Tijd voor de ‘choreografie’: er vallen enorme doeken over de gehele lange zijde van het stadion. Genoa speelt thuis en hun symbolische griffioen grijnst naar de tegenstander. Ook vliegt het eerste vuurwerk het veld op. Binnen de kortste keren is het gras niet meer te zien. Het beeld is wit. De scheldkanonnade om me heen is niet mis.
De mist trekt op. De spelers trappen onderling een balletje, maar worden dan aan het werk gezet. Helaas krijgen we al snel een doelpunt tegen en we gaan met een 2-0 achterstand de rust in. Iedereen wordt uitgescholden: van tegenstander tot scheidsrechter, tot eigen spelers. Het ziet er niet best uit. Na het derde tegendoelpunt begint onze club eindelijk te voetballen. De rossoblu vechten terug en creëren een heleboel kansen. Er volgt een doelpunt en bij het tweede doelpunt grijpen de mevrouw en ik elkaar gelukzalig bij de hand. Daar blijft het bij. We gaan met 3-2 verlies en zonder stem weer naar huis.
