Het hoort er allemaal bij – Fabio Volo

Vorig jaar vertaalde ik tijdens mijn zwangerschap een boek van Fabio Volo, È tutta vita. Een verhaal over een kind krijgen, over vader worden, over de relaties tussen twee jonge ouders. Geschreven vanuit het oogpunt van een Italiaanse man. Een vermakelijk boek, luchtig en recht door zee. Een eerlijk relaas over wanneer je zorgeloze leventje op z'n kop wordt gezet door een baby.

Een nieuw leven

Nicola wordt voor het eerst vader. Hij houdt van zijn zoontje en zijn vrouw Sofia, maar het valt hem moeilijk zich te schikken in zijn nieuwe rol. Hij verlangt terug naar de tijd dat hij nachtenlang kon doorzakken met zijn vrienden, naar de dagen die Sofia en hij vrijend met elkaar in bed doorbrachten, naar de spontane weekendjes weg. Na een paar maanden van vaderlijke verplichtingen is zijn huwelijk leeggelopen. Als tijdens een feestje een van de vrouwelijke gasten het met hem aanlegt, staat hij voor een dilemma: erop ingaan betekent teruggaan naar zijn oude leven zonder al die verantwoordelijkheden, er niet op ingaan betekent alles op alles zetten om zijn huwelijk en gezin te redden - aldus de flaptekst.

Dus, stel: je bent een vlotte jongen met een mooi appartement in het centrum van Milaan. Je kunt de vrouwtjes krijgen, al ben je niet de jongste meer. Je hebt een onbezorgd leven, je vermaakt je prima. Dan ineens ontmoet je haar. Je wereld staat op z'n kop, zij is het. En dan wordt alles anders. Fabio Volo vertelt op luchtige manier wat dat met een man doet. Ineens kijkt hij naar kinderwagens in plaats van naar glimmende motoren.

Inleven

Tijdens mijn studie las ik vaak Fabio Volo. Zijn taal is behapbaar en zijn verhalen zeer Italiaans. Prima leesstof voor wie de Italiaanse taal nog aan het leren is. Meestal gaan zijn boeken over het leven van een (Italiaanse) man in de dertig en alle bijbehorende perikelen. Hij schreef er flink wat. Nooit eerder werd er iets van hem in het Nederlands uitgebracht. Misschien té Italiaans? Nu heeft Volo volgens de uitgever dan een 'volwassen boek' geschreven. Een roman vol herkenbare situaties, waarin elke nieuwbakken ouder zichzelf zal terugzien. Ikzelf was toen ik het boek vertaalde al 2 jaar moeder, ik wist waar hij het over had. Het was leuk om op die manier met de vertaling bezig te zijn. Bovendien met een kindje in mijn buik. Een kindje dat wij - puur toevallig - Nicola zouden gaan noemen.

Een jonge Nederlandse vader las het boek en schreef erover op de website van Oei, ik groei! Hij gebruikt de term romannelijk. Leuk voor de man dus. En voor de vrouw? Een verhelderend kijkje in het hoofd van een man!