Deze zomer in de boekhandel: mijn boek over Italië!

Vandaag komt de zomercatalogus van de Wereldbibliotheek uit. Nu staat mijn naam daar wel vaker in, maar meestal als vertaler. Dit keer sta ik erin als auteur. Want in de zomer van 2021 verschijnt mijn boek over Italië. Bij de Wereldbibliotheek! Een boek waarin ik je meeneem op een reis door Italië, langs de mooiste en meest iconische Italiaanse verschijnselen: we gaan langs de Fiat 500, de pizza en de Vespa, en op bezoek bij carabinieri, Dante en de Italiaanse vlag.

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor Italiaanse iconen. Voor het feit dat het er zo veel zijn en voor het feit dat ze zo bekend zijn. Iedereen weet wel iets te noemen dat aan het land gelinkt is. Daar wilde ik iets mee doen. Het lastigste was het vinden van de juiste invalshoek. Het onderwerp was makkelijk, want er is zoveel te vertellen, en tegelijkertijd moeilijk, want er is zo veel te vertellen. Waar begin je en waar houd je op?

Van idee naar boek

14 februari 2018, ik weet het nog goed: ik was met Andrea uit eten, het was immers Valentijnsdag. Op een onromantisch moment wierp ik een blik op mijn telefoon en zag ik een e-mail die ik even snel wilde lezen. Vol ongeloof keek ik Andrea aan en zei: Koen wil het met me doen. Kort daarvoor had ik namelijk mijn idee naar de uitgever gestuurd. Hij zag er wel brood in. We moesten het er maar eens over hebben. Ik ging naar Amsterdam, kreeg een redacteur (Thijs!) toegewezen en ging aan de slag met een opzet. Pas toen het goed was kreeg ik een contract. Een boekcontract!

Drie jaar deed ik erover om het boek te maken. Drie intensieve jaren van denken, schrijven, proberen, schaven, weggooien, omgooien, huilen, lachen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Het plan meanderde en veranderde. Het ging nog altijd over de iconen, maar heel lang had ik geen goede kapstok om mijn verhalen aan op te hangen. Ik had mezelf een heleboel waarom-vragen gesteld - Waarom eten de Italianen eigenlijk zo graag pasta? Waarom heet het Italiaanse koffiepotje een moka? Waarom zijn er zo veel dialecten in Italië? - en een hele berg leuke weetjes verzameld. Maar dan heb je nog geen boek. Op een dag bedacht ik dat ik personages en een achtergrond nodig had.

Reizen naar Italië

Dus besloot ik om steden en mensen (in Italië) te zoeken die mijn verhaal konden ondersteunen. Die mij een antwoord konden geven op mijn vragen en me hun kant van het verhaal wilden vertellen. Ik zocht de juiste persoon en de juiste plek, maakte een reisplan en ging op weg. Soms op de bonnefooi, soms met een afspraak op zak. Zo ging ik langs bij een voetbalsupporter, een marioloog, een geologe, een feministe, een taallerares. Allemaal mensen die mij vanuit hun eigen rol iets meer konden vertellen over de mij zo geliefde italianità.

Door de insteek die ik had gekozen, had ik mezelf een excuus - een alibi - verschaft om naar Italië te kunnen reizen. Ik moest immers de Italianen zelf spreken, in hun natuurlijk habitat. Wat volgde was een reeks korte reisjes, die vaak maar 48 uur duurden, soms wat langer. Ik ging naar Napels, Venetië en Milaan. Ik kwam op minder voor de hand liggende plekken als Latina, Termoli en Garlenda. Ik reisde bijna altijd alleen, maar voelde me daarentegen nooit alleen. Altijd had ik aanspraak, een praatje, een gesprek. Dat was het mooiste deel van dit project.

Titel

Toen de verhalen er eenmaal waren moest mijn boek nog een titel krijgen. De werktitel was Het Italiaanse straatbeeld, want dat was mijn decor. Daarna heeft het in mijn hoofd heel lang gewoon Een boek over Italië geheten. Maar het ging over zoveel meer dan alleen maar Italië. Het was een hele opgave om alle ingrediënten te vinden in een pakkende titel. Uiteindelijk kozen we voor Koffiebars en carabinieri. Een ander boek over Italië. Ik ben er erg blij mee. De koffiebars zijn voor mij de plek waar het Italiaanse leven het meest tot uiting komt. En de carabinieri... Daar is het toch allemaal een beetje mee begonnen. Maar hoe dat zit, lees je van de zomer wel in mijn boek!