Goudgele zonnestralen in Izamal (Mexico)

Dat het soms regent als je op reis bent is vervelend, maar het levert ook prachtige foto’s op. Weerspiegelingen in waterplassen, imposante wolkenpartijen, de zon die doorbreekt en de gebouwen kust. Ik heb mooie herinneringen aan de regen in Izamal, de gele stad van Mexico.

Het zou niet moeilijk moeten zijn om onze accommodatie te vinden. De wegen liggen als een rooster om het centrale plein en de calles zijn genummerd. Toch rijden we tevergeefs rondjes en komen we steeds op hetzelfde punt terug. We zijn onze oriëntatie kwijt en besluiten nog eens goed op de kaart te kijken.

Politieagent

Er komt een politieagent op ons af. We mogen hier zeker niet stilstaan? Hij vraagt ons vriendelijk of hij kan helpen. Calle 22, daar moeten we heen. Hij pakt onze kaart en doet alsof hij erop kijkt. Dan leunt hij door het raampje naar binnen en terwijl hij de kaart teruggeeft en de route aanwijst, stopt hij ons stiekem iets toe. Een roze boekenlegger die reclame maakt voor restaurant El Toro. Hij knipoogt en gebaart in welke richting we moeten vertrekken.

Toen waren we er inderdaad zo, Hotel Macan Ché Bed & Breakfast. Achter de voordeur wacht ons een paradijsje: een jungle-achtige tuin met huisjes, elke voorzien van een veranda met hangmat. In ons kamertje is diezelfde jungle op de muren geschilderd en de handdoeken liggen als tropische vogels gevouwen op ons bed. Ik wacht tot Tarzan door het raam naar binnen slingert.

Donkerblauwe lucht

Het weer is niet al te best. Het is droog, maar de lucht is een grote regenwolk. De temperatuur is aangenaam, we zijn immers in Mexico. Morgen gaat de reis weer verder, en hoewel de hangmat lonkt, gaan we eropuit. Zo vaak kom je niet in een stad waar bijna alle gebouwen geel geverfd zijn. Wanneer we richting het centrum lopen, breekt de lucht open. Een laagstaande namiddagzon legt een warme gloed over de okergele muren en werpt lange schaduwen op straat. Ik vraag mijn reisgenoot te poseren voor een houten deur. Het wordt mijn lievelingsfoto.

Bij het Franciscanerklooster weet ik niet zo goed waar ik moet kijken. Ik heb een fascinatie voor kloostergangen. Helemaal als ze zo groot en zo geel zijn, en er zo’n intens donkerblauwe lucht boven hangt. Zou paus Johannes Paulus II ook zo onder de indruk zijn geweest toen hij hier in 1993 kwam? De inwoners van Izamal wel van hem, getuige het standbeeld dat ze er neerzette.

Sopa de lima

Rode plastic tafeltjes steken fel af tegen de gele muur van El Toro restaurante. ‘Zullen we daar iets gaan eten? Het ziet er wel een beetje armoedig uit.’ We kijken nog eens goed om ons heen. ‘El Toro? Wacht eens even.’ Ik trek de boekenlegger uit de reisgids en gniffel. Misschien nog een keer de aanwijzingen van de agent opvolgen? We kijken elkaar grijzend aan. Het heeft zo moeten zijn. We stappen de donkere ruimte binnen. Er staan maar een paar tafeltjes. Aan de muur hangt een rozenkrans zo groot dat het christusbeeld in Rio die nog om zijn nek zou kunnen hangen. We twijfelen of het wel een restaurant is, maar laten ons niet afleiden door de inrichting. De sopa de lima (limoensoep) die ik bestel is goddelijk. Bedankt voor de tip, meneer agent!

> Lees ook over mijn vriendinnetjes in Cancun.