De meisjes van Cancun
door Miriam · 14 januari 2016
We zijn in Mexico. We gaan met een auto, die Mexico online van Riksja Travel voor ons heeft geregeld, een rondreis door Yucatan maken. Chichén Itzá, Palenque, Tulum, het belooft wat. Maar dat is pas morgen. Eerst brengen we de dag door op Playa Tortugas, een Caraïbisch strand bij Cancun.
Het zand doet pijn aan mijn ogen, zo wit heb ik het nog nooit gezien. Als ik in het water lig zie je me bijna niet, ik ben net zo wit als de zeebodem. De lokale bevolking zoekt verkoeling in de schaduw van een paar magere boompjes. Ik niet. Ik wil zon. Ik wil bruin worden. En mijn jetlag verwerken. Het was nogal een gedoe om hier te komen. De tussenstop in Cuba duurde vanwege een technisch defect een dag langer dan gepland. We brachten uren door in het vliegtuig, op het vliegveld en ten slotte met een tijdelijk visum in een Cubaans resort. Zo pakten we in de ochtend een Cubaanse strandwandeling mee. In de middag vlogen we door naar Mexico.
Levendig strand
Mijn reisgenoot komt uit Italië, maar is onder de indruk van wat hij hier ziet. Onze eerste kennismaking met de Caraïben valt alles behalve tegen. We zijn op een levendig, maar rustig strand. Tussen de spetterende kinderen knuffelt een stelletje in het water. Vrolijke parasollen en rieten daken kleuren de achtergrond, een wolkenpartij doorbreekt het blauw van de lucht. Er loopt een dame voorbij met een enorme schaal broodjes op haar hoofd. Verleidelijke broodjes, dat wel. Maar wij doen ons tegoed aan een bord nachos met een biertje in het restaurant. Hier komen we onze dag wel door.
Even verderop staan twee Mexicaanse meisjes naar me te wijzen. Ze giechelen. Ik ben geen aangespoelde witte dolfijn, maar in hun ogen misschien wel een vreemd schepsel. Ze waden door het water en komen voorzichtig naar me toe. Ze proberen me iets duidelijk te maken. ‘Amiga, amiga.’ Ik heb geen idee. Er wordt een ouder meisje bijgehaald. ‘They want to be your friend.’ Geen idee waarom, maar ik vind het best. Ze zijn lief.
Toen selfies nog niet bestonden
Dus nu zijn we vriendinnen. Ze willen met me op de foto. Het oudere meisje haalt de camera. Ik wil ook een aandenken en maak een zelfportret van ons drietjes. Het woord selfie bestond nog niet. Echt communiceren kan ik niet met mijn nieuwe vriendinnetjes, dus het blijft bij de foto’s en wat meisjesgegiechel. Onze vriendschap is van korte duur. Zij keren terug naar hun familie en ik bestel een cocktail. Viva la vida!
Disclaimer: if anyone feels harmed about me posting this picture, please be so kind as to contact me
> Lees ook over de politieagent in Izamal!