Warme winterzon in Sestri Levante
door Miriam · 30 december 2015
Zodra ik mijn voeten op het zand zet, heb ik het warm. Er liggen mensen te zonnen. Vrouwen in hun beha, mannen met blote bast en lange broek. Ook zij zijn door de zon overvallen. Het is 30 december. In Sestri Levante, aan de Middellandse Zee, hoort het dan koud te zijn.
We hebben afgesproken met vrienden uit La Spezia. Wij komen uit Genua en Sestri Levante ligt precies halverwege tussen de twee havensteden. We treffen elkaar op het middaguur om samen te lunchen. Ik was al eens in het stadje geweest, toen ik een boek schreef over Liguria, en wijs het gezelschap de weg. Linea recta naar het strand.
Twee baaien
Sestri Levante is de ‘stad van de twee zeeën’. We zitten op een schiereiland dat aan twee kanten wordt omgeven door zee. We kunnen kiezen: rechts de baia delle favole (de baai van de sprookjes), die is vernoemd naar de sprookjesschrijver Hans Christiaan Andersen omdat hij daar in 1833 verbleef, en links de baia del silenzio (de baai van de stilte). De hoofdstraat - Via XXV Aprile - is rustig vandaag. De winkels gaan om drie uur dicht, er wordt gerouwd om de kleine Cesare. Ik vraag me af wat er met het mannetje is gebeurd. Ik kijk omlaag naar mijn eigen mensje en wil het misschien toch niet weten. We gaan naar de baai van de stilte.
In de schaduw was het nog fris, maar wanneer we het straatje uitlopen slaat de zon ons in het gezicht. De kleine Matteo roept enthousiast 'acqua!' als hij de zee ziet, die glinstert als een Swarovski-zwaan. Schoentjes uit, broekje uit, lekker met de voetjes in het water. Er staat geen zuchtje wind, ik haal mijn zonnebril uit mijn tas. Heerlijk om zo het einde van 2015 door te brengen.
Ligurische lunch
Maar we kwamen om te lunchen. We kleden ons weer aan en nemen plaats bij Taverna Mille Lire. We bestellen Ligurische lekkernijen als focaccia al formaggio di Recco (twee dunne lagen deeg, bereid zonder gist en vanbinnen gevuld met stracchino), verschillende groentetaarten en pansotti in salsa di noce (pasta met een kruidenvulling en walnotensaus). Glas rode wijn erbij, helemaal top. We hebben elkaar een tijd niet gezien en elkaar veel te vertellen.
We buiken uit met een wandeling door de sprookjesbaai en halen een kopje koffie in de hoofdstraat, in een koffiebar waar kennelijk niet wordt gerouwd. Nu ik dit schrijf wil ik het toch weten en kijk op internet wat er met 'piccolo Cesare' uit Sestri Levante is gebeurd. Hij is op kerstavond plotseling overleden, drie maanden oud. Zijn moeder werkt in een winkel in de Via XXV aprile. Om 3 uur werd hij begraven. Ik slik en denk aan mijn kleine Matteo, die in het grote bed slaapt. Wat doet het leven soms toch rare dingen.
