Mijn vrijwilligerswerk als leestutor
door Miriam · 20 juni 2023
Als er iets is dat ik belangrijk vind, dan is het dat kinderen goed kunnen lezen. Lezen vergroot je fantasie, je verbeeldingskracht en je inlevingsvermogen. Maar als je niet goed kunt lezen, zul je lezen nooit leuk vinden. En dat is zonde. Ik gun alle kindjes het leesplezier dat ik zelf als kind heb ervaren - en nog altijd ervaar. Dus werd ik leestutor.
Toen de basisschool van mijn jongens de ouders om hulp vroeg bij het begeleiden van kinderen die lezen een uitdaging vinden, twijfelde ik dan ook geen seconde. Tutorlezen, dat kon ik vast wel. En als ik kan helpen, dan doe ik dat graag.
Bouw leestutor
Het concept is simpel en vereist geen pabo. De kinderen werken met een computerprogramma, Bouw genaamd, dat als het ware een computerspelletje is. Ze leren de letters en ze leren er woorden mee maken. Wanneer ze de oefeningen met succes afronden, bouwen ze aan een nieuw bouwwerk. De kinderen doen de oefeningen en ik luister of ze goed lezen wat er staat. Iedereen kan leestutor zijn, ook de oudere kinderen op school of papa, mama, broer, zus thuis.
Natuurlijk zijn er leuke en minder leuke onderdelen, dat hoort erbij. Sommige oefeningen zijn saai, andere gaan op tijd en kunnen dus stressvol zijn. Maar met de juiste aanmoedigingen (petje af!) kunnen we het lezen hopelijk leuker en makkelijker maken.
Werken met kinderen
Gelukkig ben ik freelancer en kan ik mijn eigen tijd indelen. Dus hielp ik twee keer per week een uurtje op school. Ik kreeg een aantal kinderen uit groep 3, de klas van mijn jongste, onder mijn hoede en dat werken met kinderen vond ik fantastisch. Ik ben gek op de pure en ongeremde gedachtegangen van een kind.
Het leverde heerlijke anekdotes op: Een kind las 't-a-n-d' en zei: 'tand, mijn broer is irritant'. Een ander kind, dat zelf woorden moest maken, schreef het woord 'mel' en zei: 'Mel, van hou je mel'. Ook moest ik lachen om het kind dat bij het woordje 'put' de p moest vervangen door een andere letter en zei: 'Ik denk dat er een k komt.'
Persoonlijk aandacht
Sommige kinderen gingen echt vooruit, andere bleven het lastig vinden. Maar het tutorlezen werd een moment waar ze naar uitkeken. Als ik op school kwam was het vaak 'vechten' om wie er als eerste mee mocht. Soms ook niet, dan vonden ze de activiteit in de klas leuker. Maar ons moment van samen lezen was voor hen ook een moment van persoonlijke aandacht.
Na verloop van tijd leerden we elkaar beter kennen en werden de kinderen steeds vrijer. Soms wilden ze gewoon hun verhaal bij me kwijt. Verhalen die me raakten, die me ontroerden. Ze durfden zich open te stellen en alles tegen me te zeggen. Eentje zei dat mijn adem stonk toen we tijdens het lezen een boterham aten en ik er een met hummus op had.
Smaakt naar meer?
Nu is het bijna zomervakantie en zit mijn werk er bijna op. Een van de kindjes zei dat ze me gaat missen. Ik heb haar beloofd we elkaar blijven zien op het schoolplein. Ik merkte dat ik het thuis vaak over 'mijn bouwkindjes' had. De kinderen en hun achtergrond bleven me bezighouden. Kon ik niet wat meer voor ze doen? Moet ik hier niet meer mee doen? Ik ga me er deze zomervakantie eens op bezinnen...
Wat een super leuk stukje Miriam!