10 foto’s uit mijn boek Koffiebars en carabinieri
door Miriam · 31 oktober 2021
Tijdens de reizen die ik maakte voor Koffiebars en carabinieri, legde ik het een en ander vast, wie weet kwam het nog van pas. Midden in het maakproces ontstond het idee om foto's toe te voegen aan de verhalen. Van de plekken die ik bezocht en de iconen die ik beschreef. Van mijn gesprekspartner had ik geen portretten; het was immers geen journalistieke reportage en de iconen waren de echte hoofdpersoon van mijn verhalen. Die werden daarom des te meer onderwerp van mijn fotografische blik.
Het plan om de foto's daadwerkelijk te plaatsen sneuvelde. Mijn redacteur vond mijn verhalen beeldend genoeg (dank voor dat compliment!) en al met al was het een leesboek, geen reisgids, geen fotoboek, geen plaatjesboek. Foto's afdrukken vereist ook een zekere kwaliteit, in zwartwit zouden ze niet tot hun recht komen en aan kleur hangt een zeker prijskaartje. Dus deden we het zonder. Maar de foto's zijn er nog. Sommige zijn op Instagram beland, andere in een mapje op mijn computer. Ik zal mijn tien favoriete hier delen.
Scheve verhoudingen (Pisa)
De volgende ochtend bel ik een paar keer het algemene nummer, maar er wordt niet opgenomen. Ik besluit er dan maar gewoon langs te gaan. Op de grote groene voordeur staat in roze sprayletters LE VOSTRE NARRAZIONI SONO TOSSICHE gespoten: ‘jullie verhalen zijn giftig’.
De kleuren van Italië (Reggio Emilia)
Ik zou hier wel de hele dag willen blijven zitten, het is de mooiste zaal die ik ooit in Italië heb gezien. In gedachten ga ik 223 jaar terug in de tijd, naar het moment waarop hier de vlag werd geboren.
Er was eens een koning (Turijn)
‘Precies hier, op het Piazza San Carlo, werd ertegen geprotesteerd,’ vertelt Lorenzo. Hij wijst naar buiten. Bogengalerijen omsluiten het plein, alsof anders de geschiedenis zou vervliegen, alsof het bronzen paard met de eerste Emanuel Filibert van Savoye op zijn rug, dat al sinds 1838 op het plein staat, zou weggalopperen. ‘De carabinieri kwamen en schoten op de menigte. Er kwamen mensen om. Als je goed kijkt, kun je de kogelgaten nog zien zitten in de sokkel van het standbeeld.’
De wijze lessen van Pinocchio (Florence)
De kleine ruimte is volgestouwd met rompertjes, aanstekers, wijnstoppers, potloden, puzzels en boeken in alle talen van de wereld. Maar ook brillenkokers, bierflesjes met geïmproviseerde Pinocchio-etiketten en houten beeldjes van Bartolucci, die zo mooi zijn dat je bijna verwacht dat ze ter plekke tot leven komen.
Op oorlogspad (Latina)
Bij dat gemeentehuis houden we even stil. Het is een hoekig rood gebouw met een enorm hoge – rechthoekige – klokkentoren in het midden. Alles is symmetrisch. Als we erlangs lopen, wijst Riccardo naar boven. ‘Zie je daar die lichte vlek onder de klok? Daar hing vroeger een lictorenbundel. Die hebben ze weggehaald.’ De stenen adelaars aan beide kanten zijn echter niet gevlogen.
Liefde voor de Fiat 500 (Garlenda)
In het clubhuis zit ook een klein museum. De auto’s die hier tentoongesteld staan zijn van de leden. Om de zoveel tijd worden de auto’s vervangen. ‘Iedereen wil zijn auto laten zien,’ vertelt Alessandro, ‘er is zelfs een wachtlijst.’ Zijn eigen auto staat aan de overkant van de straat, de zwarte carrosserie blinkt alsof de wagen net door de wasstraat is gereden.
Een verzameling Vespa's (Ravenna)
Nu ik hier zo sta, ben ik blij dat ik niet naar het officiële Vespa-museum in Pontedera ben gegaan. Dit hier is de privécollectie van een uitzonderlijke verzamelaar. En ik weet niet wat me meer intrigeert: het feit dat iemand überhaupt zo gek is van een vervoermiddel, of het feit dat hij besluit om ook maar alles wat er enigszins mee te maken heeft te verzamelen.
Dantes onuitwisbare voetsporen (Florence)
'Voordat ik naar Florence vertrek, pak ik bij mijn schoonouders in Genua nog even snel een ingebonden exemplaar van La Divina Commedia uit de kast. Het is een uitgave uit 1868, met prachtige schetsen van Gustave Doré. De overgrootouders van mijn schoonmoeder hadden het in hun bezit en het is gelukkig altijd in goede staat gebleven. Ik leg het loodzware boek op tafel en laat mijn hand over het leren omslag gaan. Voorzichtig sla ik ’s werelds beroemdste dichtwerk open. Het papier heeft bruine vlekjes, alsof het mettertijd is gaan roesten; de zwarte lettertjes voelen aan alsof ze net gedrukt zijn.'
Zo rond als de aarde (Napels)
Ik vind het werk van een pizzabakker zwaar. Alles moet in een handomdraai gebeuren. Het is warm en stressvol. Peter benadrukt tot mijn lichte irritatie nog maar eens dat het geen baan voor een vrouw is. Maar mijn resultaat mag er best zijn.
Het leven is mooi in Italië (Arezzo)
Op het metalen tafeltje voor me staan een glas Chianti Superiore en een bord typisch Toscaanse hapjes: bruschetta met leverpastei, een bakje panzanella, een mandje zoutloos brood. Ik laat het me smaken.
Los van de ernst van het verhaal: ik hou erg van je manier van schrijven. Fijn dat je dat wil delen.